In 1997 is dit ruim 200 km****2 opgericht met als hoogste piek de Hohe Nock van 1963 meter. Het is in 2004 ook bij de vogelrichtlijnen aangesloten en behoort ook bij de Natura 2000 gebieden. 89 % van het park is als natuur zone aangewezen terwijl het resterende oppervlakte als beschermingzone is aangesteld. In de laatste zone liggen de dorpen en agrarische gebieden.

Het grootste gedeelte van het park is bedekt met bos maar er zijn ook stukken met rotsen, gruis of weides. Deze stukken zorgen voor een afwisseling in het landschap en een verhoogde biodiversiteit. Veel weides worden met de hand onderhouden omdat ze op steile hellingen liggen of te klein zijn. Waar de weides niet door vee begraasd worden, is maaien het alternatief. Dit hooi wordt weer als voer gebuikt om de, soms lange, winters te overbruggen.

Flora en Fauna

Met ongeveer 1000 verschillende soorten planten, varens en mossen, 30 zoogdieren, 80 broedvogels en 1500 soorten vlinders is het een divers park. Zoogdieren als de bruine beer, lynx, otter, bevers en vleermuizen. Vogels die op de rode lijst staan zijn zwarte wouw, auerhoen, korhoen, paapje, ijsvogel, havik, kleine vliegenvanger, witrugspecht, steenarend, houtsnip, zwarte ooievaar, graspieper en nachtzwaluw. Reptielen zoals de hazelworm, ringslang, adder, gladde slang, zandhagedis, berghagedis en de esculaapslang. De Esculaapslang is een niet giftige slang uit de familie van gladde slangen.

102 soorten van de lange lijst met planten staan op de rode lijst. In het park komen onder andere het Alpenviooltje, zwartblauwe rapunzel, Alpenboterbloem, aurikel, bergklaver, blaassilene, bruinrode wespenorchis, rood bosvogeltje en lievevrouwebedstro. 80 % van het park is bedekt met bossen, dit levert ongeveer 30 bosgemeenschappen op maar de meest voorkomende is het sparbeukenbos. Doordat het bos al heel lang gebruikt wordt door de mensen zijn het aantal lariks en sparren toegenomen terwijl dennen en loofbomen afnamen.