Het park is opgericht op de sociaal-economische ontwikkelingen te bevorderen, maar ook om de mensen bewuster te maken van het milieu. Zo wordt er een balans gecreëerd tussen de industriële granietwinning en de traditionele land- en wijnbouw. De 145.000 hectare van het park strekt zich uit van de noordelijke bergketen de Monts de Lacaune, met de 1267 meter hoge Montgrand als hoogste punt van het park, naar het zuidelijke Montagne Noir, waar het geïndustrialiseerde dal van de Thoré overheerst. De zuidelijke, door water uitgeslepen en door zon verschroeide graniethellingen vormen een sterk contrast met de steile, vochtige noordkant van de bergketen dat bedekt is met prachtige bossen. In het westen zullen de weidse uitzichten van de soms besneeuwde bergtoppen en rotspunten van deMonts de lÉspinouse en het Massif du Croux u bekoren.

 

Botanische rijkdom

 

De diversiteit van het Atlantische en mediterrane klimaat in combinatie met het verschil in reliëf heeft geleid tot een grote botanische rijkdom in de Languedoc. Door het bosbouwbeleid komt voornamelijk naaldbossen tegen, maar restanten van de oorspronkelijke vegetatie zijn nog steeds vertegenwoordigt in het park. deze bossen waar hoofdzakelijk beuken, eiken en essen groeiden worden afgewisseld met elsbessenbomen en grote lijsterbessen. Door de beukenbossen heeft u grote kans op troepen wilde zwijnen te spotten en in het kreupelhout zitten veel reeën. In het park wemelt het van vossen waarvan u een glimp op kunt vangen en eekhoorntjes zijn de hele dag in de weer om voedsel te verzamelen.

 

Interessante fauna

 

In het Massif du Croux worden de bergstroompjes geflankeerd door wilgen, essen, hazelaars, aardbeiboompjes, taxussen en cistusroosjes door de mediterrane klimaatsinvloeden. Hier is ook de interessantste fauna te vinden, waaronder de moeflons die  in 1956 zijn uitgezet in het park. Deze wilde schapen die zijn aangepast aan het droge en kiezelachtige terrein van dit Middelgebergte is zo succesvol dat er nu ruim duizend moeflons in het park voorkomen. De koningsarend heeft zijn enige toevlucht gevonden in het park en ook al loopt de Bonelli-arend schrikbarend in aantallen terug, in het park komen nog steeds voor. De oehoe is te vinden in de bergkloven, terwijl de dwergooruilen de voorkeur geven aan de lage dalen met het mediterrane klimaat. Heel bijzonder is de aanwezigheid van de zeldzame rode en blauwe rotslijster in het park.