Het Mantingerveld is het resultaat van succesvol natuurbeheer dat van start ging in 1992. Natuurmonumenten heeft vanaf dat jaartal enkele kleinere natuurgebieden samengevoegd die nu het Mantingerveld vormen. Nog steeds is het gebied in drie hoofdgebieden te verdelen: Mantingerveld, Hullenzand en Groote Veld. In het gebied zijn natte heide en vennen te vinden, maar ook droge stuifzanden. Er zijn dan ook volop mogelijkheden om hier door de natuur te struinen.

Natuurmonumenten probeert het gebied nog steeds uit te breiden. De organisatie koopt nog steeds aanliggende stukken land aan die worden ingericht als natuurlandschap. In het dorpshuis van Nieuw-Balinge, een klein dorpje vlakbij het Mantingerveld, is een tentoonstelling te vinden over het Mantingerveld.

Droge stuifzanden en natte vennen

Het gebied laat een grote variatie zien. De stuifzandgebieden zijn droog en kennen een vegetatie van struikhei en jeneverbessen. In het stuifzand zijn veel korstmossen te vinden. Korstmossen zijn samen met enkele mossoorten de eerste pioniers van een stuifzandlandschap. Ze hebben maar weinig voedingsstoffen nodig om ergens te kunnen groeien. Korstmossen halen bijna al de nodige voedingsstoffen zelfs uit de lucht. De korstmosvegetatie bestaat vooral uit bekermossen. Deze korstmossen lijken inderdaad op bekertjes en zijn vaak massaal in het stuifzand te vinden. Het rood bekermos valt vaak goed op doordat deze rode vruchtlichamen vormt op de randen van de bekers. Het is de moeite waard om daar op te letten wanneer u dit stuifzandgebied bezoekt.

In tegenstelling tot de droge stuifzanden van het Mantingerveld, is het Hullenzand juist een natter gebied. Het terrein bestaat hier voornamelijk uit natte heide en vennetjes. De bodem is hier dan ook voedselrijker, waardoor ook meer vaatplanten zich kunnen vestigen. Hier komen plantensoorten voor die typisch zijn voor natte zure grond, zoals lavendelheide, veenpluis en klokjesgentiaan. Ook komen er hier diverse soorten reptielen en amfibieën voor. Er leven ringslangen en heikikkers bij de vennetjes. Het mannetje van de heikikker kleurt in de paartijd enkele dagen mooi blauw om zo een vrouwtje te kunnen versieren.

Naast de stuifzanden en heidevelden zijn er ook natuurlijke graslanden in de regio te vinden, en ook de bermen in deze regio zijn vaak rijkelijk begroeid. Dit trekt veel insecten aan, zoals dagvlinders en libellen. De kommavlinder, een zeldzame dagvlinder die houdt van een afwisselend kruidenrijk landschap, wordt regelmatig in deze buurt gezien.