Verdronken land van Saeftinghe
Op de grens met België ligt het 3580 hectare grote schorrengebied; Verdronken land van Saeftinghe. Dit is het grootste brakwaterschor van Europa. Er zijn drie hoofdgeulen die door het gebied lopen en waardoor de zee regelmatig ver inlands stroomt.
Het heeft zijn naam te danken aan het feit dat het vroeger een polder was met dorpjes, Heerlijkheid Saeftinghe, dat in 1570 door een stormvloed voor het grootste gedeelte onderliep. De rest is in de Tachtigjarige Oorlog ondergezet om het achterliggende land te kunnen verdedigen. Het is daarna nooit weer ingepolderd waardoor het nu een beeld geeft hoe andere stukken van Zeeland er uit zouden zien als er geen dijken waren.
Flora en fauna
In de lagere delen die regelmatig door het getij onderlopen groeit zeekraal. De oeverwallen en kommen die gevormd worden door het spel van zand, zilt en zee kennen ook hun eigen vegetatie. Op de oeverwallen zijn zeealsem en schorrekruid te vinden terwijl lamsoor, schorrezoutgras en zeeaster te vinden zijn in de kommen. Ook het zeldzame echt lepelblad bevindt zich in het gebied, dit plantje werd vroeger gegeten door zeelieden om de effecten van scheurbuik tegen te gaan.
Voor insecten is het schorrengebied ook bijzonder. Zo is de zeldzame graafwesp, Mimumesa sibiricina, te vinden. Er zijn slechts enkele populaties in Europa waarvan deze de grootste is. Ook de schorzijdebij is een bewoner. Zijn ondergrondse gangenstelsel bekleedt hij met een wasachtige substantie wat het waterdicht maakt. Het is een solitaire bij maar toch leven ze koloniën, soms is er zelfs een nestgang dichtheid van 560 per vierkante meter!
In de winter overwinteren de zeearend en de oeverpieper in het gebied, maar ganzen zijn toch in de grootste aantallen aanwezig. In het voorjaar broeden er vele soorten waaronder de bruine kiekendief, kleine karekiet, waterral en sprinkhaanrietzanger. Ook zijn er zeldzame soorten als de graszanger, waterrietzanger en morinelplevier te vinden.
