Op de nationale feestdag van Zwitserland opgericht, 1 augustus 1914. Daarbij is het eerste in de Alpen en een van de eerste nationale parken van Europa. Gelegen in het oosten van het land is dit 172 km² grote park is onderdeel van een Unesco biosfeer reservaat sinds 1979.

De meest prominente pieken van het park zijn de Piz da l’Acqua (3126 meter) en de Piz Chaschauna (3071 meter) en de hoogste van het park, de Piz Pisoc (3174). Het gehele park ligt tussen de 1400 en 3174 meter en maar liefst een derde is bedenkt met bos. Weides bedekken 20 % en de rest is vegetatie vrij, rotsen, grind, sneeuw, ijs en water.

Op sommige plekken loop een autoweg door het park, groet gebieden hebben gemarkeerde voetpaden maar er zijn ook een twintigtal dalen die afgesloten zijn voor de mensen. Een van de richtlijnen van het park is het behoud van de natuur en ook dat mensen een waarnemende functie moet behouden en dus niet van de paden af mag. Dingen meenemen, vuur stoken of beesten verstoren mag daardoor ook niet. Wel wordt er onderzoek gedaan in het park, al sinds 1920 worden en publicaties gedaan in een serie over dit nationaal park.

Flora en Fauna

Doordat niet afgeweken mag worden van de bestaande wegen of paden hebben de dieren kunnen wennen aan mensen en zijn dieren soms van dichtbij te bewonderen. Zo zijn er steenbokken, gemzen, herten, marmotten, reeën, hazen, hagedissen, slangen, insecten en vele vogels. Steenpatrijs, sneeuwhoen, steenarend, diksnavelnotenkraker, rotszwaluw, rode rotslijster, sneeuvink, alpenheggemus en kruisbek zijn enkele vogelsoorten die te zien zijn in het park. De lammergier is in 1991 weer geïntroduceerd in het park en laat zich soms ook zien.  In 2005 is na 90 jaar afwezigheid weer een bruine beer gezien. Ook worden zeer zeldzaam de wolf of lynx waargenomen.

Het systeem is zeer gevoelig voor branden, zo is dicht bij Hotel Il Fuorn nog de gevolgen van een vuurhaard te zien die in 1951 woedde. De heropbouw van de verbrande humus laag is zeer traag, mede door de klimaatsomstandigheden.